Wracam po przerwie :-)

Witam wszystkich po wakacyjnej przerwie. Nie ukrywam, że była ona spowodowana swojego rodzaju dołkiem kynologicznym, w który wpadłam i z którego nie mogę się po dziś dzień wygrzebać. Zamiast jednak użalać się nad sobą, postanowiłam zmierzyć się z tematem i kontynuować blog poświęcony hodowli. Bardzo dziękuję za wszystkie słowa wsparcia. Były one dla mnie bardzo ważne. Jednak ani miniony czas, ani słowa nie pozwoliły mi jeszcze poukładać sobie moich kynologicznych spraw w głowie. Obawiam się, że dłuższe milczenie na blogu mogłoby spowodować jego zarzucenie, zatem dłużej nie czekam, tylko ruszam.

Mantra u swojego hodowcy, 7 tyg

W komentarzach pod ostatnim wpisem Anita poruszyła sprawę znalezienia nowej suczki hodowlanej. To nie jest takie proste, jak się z pozoru wydaje. Zapytacie pewnie, co to za problem, kiedy rasa jest modna, kupić sobie suczkę od zaprzyjaźnionego hodowcy, wszak przecież w środowisku się znamy, polecamy jedni drugich naszym klientom, wspieramy się, kibicujemy sobie na portalach społecznościowych. Nie ma tygodnia, abym nie "lajkowała" na facebooku kolegom i koleżankom prezentującym swoje osiągnięcia wystawowe i hodowlane, czy od czasu do czasu wstawiała miłe komentarze dotyczące rozwoju ich maluchów.

Wszystko to jest prawda i powiem więcej- wspieramy się nawet szczerze :-) Istnieje jednak wiele czynników, o których normalni nabywcy nie wiedzą, a które mają kardynalny wpływ na wybór suczki, czy psa reproduktora do hodowli.

Zakładając hodowlę, będąc miłośnikiem rasy, bierzesz ogromną odpowiedzialność za swój wkład w populację tej rasy. Jeśli nie do końca wiesz, co robisz, nie masz swojej wizji, to raczej pasuje do ciebie słowo rozmnażacz, niż hodowca. Hodowcy mają swoją wizję popartą wieloletnim doświadczeniem i gruntowną znajomością linii hodowlanych. Bardzo dobrze, że każdy ma swoją wizję, dzięki temu populacja jest zróżnicowana i ludzie, którzy nabywają maluchy, mogą wybrać sobie typ czy umaszczenie takie, jakie im odpowiada.

Nie jest dla hodowców tajemnicą, że rzadko rozumiemy wizje innych. Czasem naprawdę zastanawiam się, dlaczego jedna czy druga moja koleżanka wybrała akurat takiego reproduktora mając do dyspozycji według mnie dużo lepszego. Nigdy nie dyskutuję, ani nie krytykuję decyzji hodowlanych moich kolegów, ale nie rozumiejąc zamysłu, nie widzę też w tym przyszłości dla siebie.

Flame of Love Tuskulum Quissam, wiek 2 tyg.

Jest takie mądre powiedzenie: w miarę jedzenia apetyt rośnie. Zazwyczaj o tym, że zostaniesz hodowcą decyduje przypadek. Po prostu dokonujesz zakupu suczki w sposób mniej lub bardziej świadomy. W moim przypadku wcale nie było inaczej. Suczką założycielką mojej hodowli była Triss (Banshee z Niedźwiedziej Gawry), którą, jako jedyną suczkę z miotu zostawiłam sobie, w roli domowego zwierzaka do kochania. W tamtym czasie hodowli nie planowałam, ale też i nie wykluczałam. Cóż, mogłam trafić gorzej, mogłam trafić też lepiej. Triss świetnie spełniła warunki hodowlane, ale nie była jakimś wyjątkowym cudem. Dopiero w następnym pokoleniu mogłam wykazać się własną inicjatywą trafnymi decyzjami hodowlanymi, które doprowadziły do tego, że Fiona dała nam w życiu tak wiele radości na ringu.

Osoby początkujące, które decydują się wystawiać swoje psiaki, bardzo często zastanawiają się, skąd taka niesprawiedliwość, że suki hodowlane muszą spełnić mniej rygorystyczne kryteria, niż psy reproduktory, aby zostać dopuszczone do rozrodu. Mało tego, nawet na specjalistycznych forach wieloletni hodowcy poruszają ten problem, że nie powinno się dopuszczać do rozrodu przeciętnych suk, a jedynie same najlepsze. Domagają się, aby kryteria śrubować i wymagać od suk przynajmniej takiej samej jakości, jak od psów reproduktorów.

Floral Fiesta Tuskulum Quissam, 7 tyg.

Ten pogląd wynika ze słabej znajomości podstaw biologii i nierozumienia mechanizmów, jakie rządzą się populacją.  Tylko suki mają wpływ na liczebność populacji, reproduktorzy co najwyżej mają wpływ jedynie na jej jakość. Suka może mieć tylko 1 miot rocznie, natomiast pies może zostać ojcem kilku miotów w jednym tylko tygodniu. Jeden wybitny pies popularnej rasy może doczekać się tysiąca potomków rocznie, podczas gdy jedna suka średnio siedmiu. Możemy sobie pozwolić, a nawet jest to wskazane, na drastyczne śrubowanie kryteriów, które kwalifikują psa do rozrodu. Nie możemy sobie pozwolić na drastyczne ograniczenie suk hodowlanych, ponieważ populacja zginie bezpowrotnie. Do hodowli trafia jedynie mały procent psów. Z tego małego procentu, aby populacja trwała, potrzeba przynajmniej dziesięć razy więcej suk, niż psów.

Gdyby nie uwarunkowania kulturowe, które nakazują łączyć się ludziom w pary, ten mechanizm byłby jak najbardziej właściwy i nam.  System, jakim jest państwo, może sobie pozwolić na wysyłanie tysięcy młodych mężczyzn na wojnę i jakby to brutalnie nie brzmiało- pozwalać im umierać, ale nie może pozwolić na to samo względem kobiet, gdyż tylko ich liczebność i płodność warunkuje przetrwanie populacji.

Pod tym względem, jak i pod wieloma innymi, nasz świat niczym nie różni się od świata zwierząt.