Kojczykowe historie- Przygody Izerka niebieskiego.

Odprawiliśmy wczoraj Izerka czerwonego w daleką podróż do swojego nowego domu. Myślę, że nie zdradzę tajemnicę pisząc, że maluch pojechał ze swoimi właścicielami do Belgii. Podobnie, jak w przypadku pieska beżowego, również losy Izerka czerwonego będziemy mogli śledzić na blogu. Ja tylko otrzymam zezwolenie, podam link.

Kiedy piesek niebieski został sam w kojczyku, nie pozwoliliśmy mu za długo płakać. Po zabawie przyszedł czas na pierwszą lekcję zostawania samemu w domu, co w przypadku każdego psa prędzej, czy później będzie miało miejsce w normalnym życiu. Aby uczynić ten fakt bezbolesnym, maluszek dostał kawałek suszonego ucha i ku mojemu zdziwieniu bardzo się ucieszył, że nie ma do niego konkurencji i że może schować się w kącik i zająć pyszczek. Skorzystaliśmy z okazji i wymknęliśmy się do miasta na szybkie zakupy. Od razu powiem, że jak wróciliśmy, malec nadal zajęty był uchem, więc chyba nawet nie zauważył naszej nieobecności.

Izerkowi niebieskiemu zastępujemy rodzinę do piątku, zatem aby mieć możliwość prowadzenia przy okazji w miarę normalnego życia, musimy mieć jakieś argumenty, aby choć na troszkę zechciał pozostać sam w kojczyku. 

Nic tak dobrze nie pomaga, jak smakołyki. Smakołyki muszą być w miarę bezpieczne. Dla szczeniąt właściwe są te jak najbardziej naturalne, pozbawione barwników i sztucznych polepszaczy smaku. W celu nabycia takich udałam się do najbliższego sklepu zoologicznego w Gryfowie Śląskim.

Nie lubię wchodzić do tego sklepu. Może jakimś dziwnym zrządzeniem losu właściciel sklepu to przeczyta i wyciągnie wnioski, gdyż źle by było, gdyby kolejny sklep zoologiczny w tym mieście splajtował. Siedzi tam bowiem wiecznie zblazowana sprzedawczyni, która zachowuje się, jakby pracowała za karę. W normalnym układzie omijam ten sklep szerokim łukiem, wolę nadłożyć drogi i dokonać zakupów gdzieś indziej. Jestem dobrym klientem takich sklepów, ponieważ posiadam 4 psy i kota. Z przyczyn wyżej opisanych daję zarobić innym sklepom. Tym razem nie chciałam, żeby maluch nie siedział za długo sam. Nastawiłam się zatem i zaryzykowałam zakupy w nielubianym sklepie.

Przebieram, wybieram, jako osoba nie bywająca w tym miejscu nie znam asortymentu, zatem pytam:

-Może mi pani doradzić, które z tych smakołyków są smaczne?

Dla mnie pytanie jest oczywiste. Ludzie kupują dla swoich zwierząt to, co pupilom smakuje najbardziej. Ale jędza za ladą nie zmarnowała okazji, aby złośliwie potraktować klienta.

-Nie wiem, nie próbowałam- rzekła lekko urażona i chyba mocno usatysfakcjonowana swoim dowcipem.

Ale ja byłam nastawiona na zblazowaną babę, zatem postanowiłam troszkę zabawić się jej kosztem:

-Jak to?!- rzekłam ze świetnie udawanym oburzeniem. - Ja zawsze zanim podam coś psu, sama próbuję.

-A te patyczki- pokazuje palcem Chłop słoiczek- To bardzo dobrze smakują do piwa.

Zostawiliśmy osłupiałą sprzedawczynię i zabraliśmy woreczek z różnościami dla Izerka.

Po drodze do auta nabyliśmy też dla małego nowe zabawki.

Ta, zanim trafiła do pyszczka szczeniaczka, musiała zostać zatwierdzona przez ojca i matkę : -)

W przerwach od zabaw Izerek chętnie pozuje i muszę przyznać, że jest niezwykle fotogeniczny:

 Ale w życiu nawet małego pieska nie ma lekko. Poszliśmy wczoraj pomagać (tzn. troszkę poprzeszkadzać :-) sąsiadowi przy budowie.

Z bezpiecznego kojczyka, razem z Izerkiem obserwowaliśmy dziś manewry Krzysia strasznie wielkim ciągnikiem.

Izerek dostał też nowego przyjaciela- dużego, różowego delfina

Dziś rozpoczęliśmy naukę chodzenia w obróżce. Do smyczy trzeba pieski przyzwyczajać stopniowo. Najpierw trzeba im pozwolić pochodzić troszkę w samej obróżce.

Dziś maluch towarzyszył nam wszędzie. 

Mieliśmy zatem sesję w gaziku:

...oraz w gabinecie przy pracy na komputerze.

 Teraz, jak to piszę, maluch słodko śpi obok moich nóg.

Czytajcie po cichutku, bo już zaczyna się wiercić :-)