Kochaj i płać, czyli co wyprawiają z nami weterynarze.

Jednym z bardziej drażliwych tematów w ogólnie pojętej hodowli psów, są kontakty z weterynarzami i uczulanie na ten temat nabywców szczeniąt. Często bowiem zdarza się, że właściciele są zdezorientowani, kiedy hodowca mówi coś innego, niż zaleca weterynarz. Kiedy szczenię opuszcza hodowlę, teoretycznie hodowca nie ma już wiele do powiedzenia, jednak nadal związany jest emocjonalnie ze swoim pupilem i chciałby dla niego, jak najlepiej. Bardzo trudno jest wytłumaczyć nabywcy, że osoba, która jest odpowiedzialna za zdrowie szczenięcia w nowej rodzinie, może okazać się naciągaczem, który z leczeniem niewiele ma wspólnego.

Częstym błędem, popełnianym przez szczęśliwych nabywców psów z papierami, jest natychmiastowa wizyta u weterynarza z metryką w ręku, aby pochwalić się nowym nabytkiem. Nie ma dla wielu weterynarzy niczego bardziej radosnego, jak bogaty klient. Acha, skoro stać go na psa za blisko dwa tysiące, to na pewno będzie można go doić z gotówki. I w ten sposób w imię miłości do swojego przyjaciela, bogatszy płaci bez zastanowienia i cieszy się z „dobrej opieki” weterynaryjnej, a mniej majętny od ust sobie odejmuje, zapożycza się, aby tylko pupil miał jak najlepszy start.

Weterynarze zawsze podważają kompetencje hodowców, zatem nie mam żadnego hamulca, aby obnażyć niektóre metody, jakimi weterynarze częstują świeżych nabywców szczeniąt. Przede wszystkim niektórzy z nich są dystrybutorami danego produktu, który rozprowadzają w swojej klinice nie z tego powodu, że jest on dobry, tylko dlatego, że mają z tego pieniądze. Zazwyczaj jest to karma konkretnej  firmy lub preparaty, odżywki, etc. To, że zmiana karmy stosowanej przez hodowcę na taką, która przyniesie zysk weterynarzowi spowoduje problemy żołądkowo- jelitowe, to przecież z punktu widzenia weterynarza bardzo dobrze. Kolejny pacjent z przewlekłym schorzeniem oznacza zysk dla lecznicy.

Jeśli sprawa kończy się jedynie na nieuzasadnionym wyciąganiu pieniędzy z kieszeni kochającego właściciciela, to pół biedy. Problem zaczyna się wtedy, gdy weterynarz skazuje psa na cierpienie ordynując niepotrzebne badania, czy operacje. Częstą propozycją dla właściciela jest prześwietlanie stawów biodrowych u kilkumiesięcznego szczenięcia. Tego najbardziej się boję wiedząc, jak ten misterny scenariusz potoczy się dalej.

Szczenięta nie mają jeszcze ukształtowanych do końca stawów. Bardzo często występują u nich „luzy”, niedopasowania. Nieuczciwi weterynarze potrafią to wykorzystać i zaaplikować psu drogą operację „na wszelki wypadek” nie mając względu na szkodliwe działanie narkozy i promieni RTG na rozwijający się  organizm. O samej traumie związanej z operacją chyba nie ma co mówić.

Nie ma absolutnie żadnego uzasadnienia robienie prześwietleń i operacji „na wszelki wypadek”. Jeśli dysplazja ma być, to i tak się rozwinie niezależnie od tego, co będziemy robić. Jeśli ktoś histerycznie boi się dysplazji, nie powinien nabywać psów dużych ras. To schorzenie jest przypisane do psiego gatunku, a wszelkie próby wyeliminowania dysplazji nie powiodły się w żadnej rasie. Nawet te drastyczne próby, związane z wycofywaniem z hodowli nie tylko chorych psów, ale całych ich rodzin nie przyniosły nic ponad to, że wyeliminowano z hodowli cenny materiał genetyczny.

Jeśli pies podczas rozwoju nie zdradza patologi, bólów, długich i ciężkich kulawizn (uwaga: nie każda kulawizna jest dysplazją!) nie ma wskazania, aby prześwietlać stawy przed ukończeniem 15 miesiąca życia. Jeśli po 15 miesiącu ujawni się na zdjęciu RTG dysplazja, pies jest nadal zdrowy, nie kuleje, nic go nie boli, to nadal nie ma żadnego wskazania do robienia zabiegów operacyjnych. Gorzej ukształtowane stawy są podtrzymywane przez mięśnie, które miały czas dostosować się do wadliwej budowy stawu i nie ma powodu w tym grzebać. Pamiętajcie, że operacja jest ostatecznością kiedy komfort życia psa jest na tyle zły, że wymaga on pomocy. Na to zawsze jest czas, bo dysplazja to nie jest nowotwór, który trzeba usunąć natychmiast.

W ogóle wszystkim radzę trzymać się z daleka od weterynarzy i udawać się do lecznicy tylko w przypadkach mocno uzasadnionych.

Kiedy przez lata opowiadałam te rzeczy swoim klientom, często spotykałam się ze zdumieniem, niedowierzaniem. Pewnie brali mnie za przewrażliwoną nieszkodliwą wariatkę. Kto bowiem przy zdrowych zmysłach skrzywdzi zwierzę dla pieniędzy? Jak można podważać kompetencje wykształconych weterynarzy, ludzi stworzonych, aby pomagać cierpiącym? Nawiasem mówiąc, straciłam wiarę w weterynarzy i ich dobre wykształcenie, kiedy kolejny raz usłyszałam od jednego, czy drugiego, że suka powinna przynajmniej raz w życiu urodzić szczenięta dla zdrowia. Takie słowa w ustach prostego chłopka można zrozumieć, ale nawet wiejski weterynarz powinien zdawać sobie sprawę, że tego typu myślenie powoduje zagęszczenie w schroniskach. Dla wielu ludzi weterynarz jest autorytetem, zatem dostosują się do rady, zafundują sobie szczeniaczki. Tyle, że potem coś z nimi trzeba zrobić. Zazwyczaj niechciane psy lądują na ulicy i zasiedlają schroniska dla zwierząt.

Na szczęście w 2003 roku ukazał się w Przekroju artykuł Agnieszki Sowy- Wysokopłatna miłość i odetchnęłam z ulgą. Wreszcie ktoś napisał to, o czym hodowcy wiedzieli od dawna i przed czym starali się uchronić swoich klientów. Wreszcie moje słowa zyskały wiarygodność.

Zapraszam do zapoznania się z tym bulwersującym materiałem. Jestem pewna, że dzięki tej lekturze spojrzycie na waszych weternarzy w bardziej krytyczny i podejrzliwy sposób. Być może ktoś z Was również uległ manipulacji i jest naciągany?

Nie wsadzam wszystkich weterynarzy do jednego worka. Są pośród nich cudowni ludzie, dzięki którym zwierzęta odzyskują zdrowie, a właściciele mają poczucie bezpieczeństwa wiedząc, że ich pupil jest pod dobrą opieką. Tak jak w każdej grupie i tu są jednak czarne owce. Warto zapoznać się z ich mało pochlebnymi „wyczynami”.


Aby uzyskać wygodne powiększenie, należy spod prawego klawisza myszy otworzyć link do zdjęcia w nowej karcie. Jeśli są kłopoty i tekst jest nieczytelny, proszę o zgłoszenie problemu, jakoś to rozwiążę.