Wstęp

Nazywam się Aneta Tyl, jestem hodowcą psów rasy golden retriever o przydomku hodowlanym Tuskulum Quissam, zarejestrowanym we wrocławskim oddziale Związku Kynologicznego, jak i w FCI (Federation Cynologique Internationale).

Ta strona powstała po to, aby przybliżyć przeciętnemu miłośnikowi psów tematy związane z szeroko pojętą hodowlą oraz utrzymaniem psa. Przyszli nabywcy psa znajdą tu szereg praktycznych porad, nie podręcznikowych, lecz popartych doświadczeniem.

Nie jestem weterynarzem, zootechnikiem, behawiorystą, treserem psów, ani nawet hodowcą z pierwszych stron magazynów kynologicznych. Jestem zwykłą posiadaczką psów, jak tysiące spośród Was. Ze względu na to, iż mam kontakt ze światem, który obraca się wokół psów, mam ukształtowane poglądy na pewne sprawy, którymi chciałabym się z Wami podzielić. Są to poglądy niejednokrotnie odmienne niż te królujące na forach kynologicznych, być może ktoś uzna je czasem za kontrowersyjne.

Nie uznaję w życiu autorytetów i nie chcę, aby ktoś w ten sposób mnie traktował. Liczę natomiast na dyskusję i wymianę poglądów w komentarzach pod postami. Ja również, dzieki temu projektowi, zamierzam się czegoś nowego od Was dowiedzieć.

Będę obalać mity i postaram się przekonać Was do niektórych ważnych dla dobra zwierząt decyzji. Będę promować takie postawy, które w przyszłości mogą ograniczyć liczbę bezdomnych psów spędzających życie w schroniskach.

Jestem bezwzględną rasistką, co nie oznacza, że uważam Wasze kundelki za gorsze. Wręcz przeciwnie, będę domagać się, aby traktować je na równi z „psią arystokracją”. Jeśli dopatrzycie się tu krytyki Waszych poczynań, pamiętajcie, że nie potępiam ludzi, lecz co najwyżej czyny, które w większej części pochodzą z niewiedzy, a nie z wyrachowania.

Serdecznie zapraszam do współpracy hodowców, którzy prowadzą domowe, małe hodowle i są pasjonatami „swoich” ras. Będę faworyzować i zapraszać takie osoby, aby opowiedziały o życiu i wszelkich sprawach związanych z konkretną rasą. Ma to ułatwić czytelnikom wybór psa i hodowli, z jakiej zechcą go nabyć.

piątek, 22 lipca 2011

Opowieści z kojczyka- dwutygodniowe pieski.

Mam mały obsuw z zamieszczaniem na bieżąco relacji z kojczyka z powodu infekcji, jaka mnie nieco zwaliła z nóg w ostatnich dniach. Nie znaczy to jednak, że zaniedbuję maleństwa.  Wręcz przeciwnie, mam pretekst, aby prawie nie ruszać się z kojczyka :-) Tylko weny na relacje i pisanie brak.
Tymczasem szczenięta coraz bardziej zaczynają przypominać małe pieski. Patrzą już na oczka i wszystko wskazuje na to, że również słyszą. Nie rozumiem tylko, czemu niebieski piesek, który pierwszy przejrzał przytomnym okiem na świat, natychmiast zaczął się drzeć :-) Czyżby nie spodobało mu się to, co zastał? Dziś już wszystkie drą się niemiłosiernie, tak jakoś falami, mam podejrzenie, że dopiero co otworzyły im się uszka i po prostu testują swoje możliwości wokalne. Z kojczyka rozlega się zatem warczenie, szczekanie, trele, śpiewy (to pewnie Helter Skelter :-) uciszyć jest ich w stanie tylko obecność mamy Mantry.
Czasem jednak jej mina świadczy o tym, że i ona ma wszystkiego powyżej uszów.


Niemniej jednak dzielnie podejmuje swoje obowiązki:


Uwielbiam jej w tym pomagać:




Zobaczcie, jakie są wielkie. Niedawno miały wielkość chomiczka.
Przytrzymuję maluchy, aby Mantra mogła je porządnie wylizać.



Dziś mijają dwa tygodnie od narodzenia, jak co tydzień, odbyło się ważenie. Dziś wygląda to tak:
piesek czerwony (Helter Skelter)- 1340 gram
piesek zielony (Haute Couture)- 1360 gram
piesek niebieski (Hood Robin)- 1400 gram
piesek beżowy (He Is Legend)- 1520 gram

suczka zielona- 1580 gram
suczka beżowa- 1500 gram

Świetny przyrost. Suczki mnie nadal zaskakują, biją na wagę większość chłopaków. Połowa miotu osiągnęła lub przekroczyła półtora kilo. To sporo, jak na ten wiek. Znów porównuję wyniki do poprzedniego miotu po tej samej parze rodziców. Maluszki sprzed dwóch lat miały w tym wieku zakres od 1300 (dwie mniejsze suczki) do 1600 gram (największy piesek).

Z racji tego, że maluchy już słyszą, w gabinecie, gdzie mieści się kojczyk, od rana do nocy gra radio, aby szczenięta przyzwyczajały się do różnych dźwięków w tym do muzyki i ludzkich głosów. 
Autor: o

2 komentarze:

  1. Tysia - YarnAndArt22 lipca 2011 23:35

    Rosną Wam te pociechy. Zanim się obejrzysz rozniosą pół domu ;), a przynajmniej będą się starały.

    Pozdrawiam i zdrowia życzę :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Riannon z Dworu Feillów23 lipca 2011 09:39

    He, he... nie pozwolę im na to :-)

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)