Kojczykowe historie- Pierwsze testy.

Wczorajsze burze, które przechodziły nad nami falami od wczesnego popołudnia do późnej nocy, przyniosły niestety zmianę pogody. A właśnie na niedzielę zaplanowałam wyjście z maluchami na dwór, aby chwilkę pobiegały na własnych nóżkach po trawie. Musimy ten moment niestety odłożyć, aż aura nieco się poprawi. Od środy zapowiadają powrót ciepłego powietrza w nasz rejon. Pieski zazwyczaj biegają po kojczyku zewnętrznym od piątego tygodnia, zatem dobrze się składa.

Tymczasem od jakiegoś już czasu oswajamy pieski z różnymi dziwnymi dźwiękami. Zaczęłam od klaskania. Po pierwszej sesji z klaskaniem (najpierw bardzo delikatnym, aby pieski nie wystraszyć) maluchy były lekko zdezorientowane. Powoli wychodzą już pierwsze cechy charakteru. Piesek beżowy, który pierwszy, od samego otwarcia oczu, garnął się do mnie, natychmiast do mnie podbiegł. Piesek niebieski za bardzo nie za bardzo wiedział, co ma ze sobą zrobić, był zaniepokojony, a piesek czerwony rąbnął się spać :-) To nie pierwsza sytuacja, kiedy widzę, że piesek czerwony w momencie stresu po prostu "wylogowuje się" z rzeczywistości i zarządza drzemkę w myśl zasady, jeśli czegoś nie widzę, to tego nie ma. Następnego dnia na moje klaskanie radośnie przybiegły wszystkie pieski. Zostały za to wygłaskane.

Tego typu ćwiczenia, które są elementem socjalizacji, czy też rozwinięciem wczesnej stymulacji neurologicznej, mają na celu nie tylko uodpornić pieski na stres i rozwinąć odpowiednie połączenia w mózgu, ale i nauczyć, aby w każdej stresowej sytuacji pieski biegły do właściciela, a nie ślepo uciekały przed siebie, jak robi to wiele psów słysząc na przykład sylwestrowe fajerwerki.

Przed pieskami cała gama wyzwań. Póki nie możemy jeszcze wyjść na podwórko, bawimy się i jednocześnie uczymy w warunkach domowych.
Dziś pieski poznały brzęczenie kluczami i okropny (nawet dla mnie) szelest worka foliowego na zużyte gazety, który przyniosłam do kojczyka. Worek nie zrobił żadnego wrażenia. Na dźwięk kluczy pieski kręciły się we wszystkich kierunkach wokół moich nóg, jak mrówki. Wykazały ogromne zdziwienie i zaciekawienie.
Izerki są odważne.

Maluszki na chwilkę uczestniczą w naszych aktywnościach, póki się nie znudzą i nie zaczną wiercić.

Izerek czerwony siedział chwilę przy komputerze, a po powrocie z tej ekscytującej przygody oczywiście natychmiast zapadł w sen ;-) Przy okazji tej fotki możecie podziwiać strasznie groźne zębiska ;-)

Kiedy czerwony siedział z Krzysiem przy komputerze, w kojczyku trwała zabawa na całego

Izerek niebieski był na tyle uprzejmy, że chwilkę pozował. A może wyczytał coś ważnego i się zadumał? :-)

Spróbował też zgłębić temat, jak samodzielnie opuścić kojczyk.

 W tym czasie Izer czerwony wrócił do kojczyka i natychmiast znalazł sobie swoje miejsce na sen. Braciszkowie szybciutko do niego dołączyli, nie zważając, że gazetki to miejsce na siku, a przygotowany kącik wypoczynkowy na przeciwległym końcu kojczyka świeci pustką.

 Nawet za cenę mokrego ucha lepiej jest zawsze w miejscu, które sami sobie wybieramy do spania :-)