Wstęp

Nazywam się Aneta Tyl, jestem hodowcą psów rasy golden retriever o przydomku hodowlanym Tuskulum Quissam, zarejestrowanym we wrocławskim oddziale Związku Kynologicznego, jak i w FCI (Federation Cynologique Internationale).

Ta strona powstała po to, aby przybliżyć przeciętnemu miłośnikowi psów tematy związane z szeroko pojętą hodowlą oraz utrzymaniem psa. Przyszli nabywcy psa znajdą tu szereg praktycznych porad, nie podręcznikowych, lecz popartych doświadczeniem.

Nie jestem weterynarzem, zootechnikiem, behawiorystą, treserem psów, ani nawet hodowcą z pierwszych stron magazynów kynologicznych. Jestem zwykłą posiadaczką psów, jak tysiące spośród Was. Ze względu na to, iż mam kontakt ze światem, który obraca się wokół psów, mam ukształtowane poglądy na pewne sprawy, którymi chciałabym się z Wami podzielić. Są to poglądy niejednokrotnie odmienne niż te królujące na forach kynologicznych, być może ktoś uzna je czasem za kontrowersyjne.

Nie uznaję w życiu autorytetów i nie chcę, aby ktoś w ten sposób mnie traktował. Liczę natomiast na dyskusję i wymianę poglądów w komentarzach pod postami. Ja również, dzieki temu projektowi, zamierzam się czegoś nowego od Was dowiedzieć.

Będę obalać mity i postaram się przekonać Was do niektórych ważnych dla dobra zwierząt decyzji. Będę promować takie postawy, które w przyszłości mogą ograniczyć liczbę bezdomnych psów spędzających życie w schroniskach.

Jestem bezwzględną rasistką, co nie oznacza, że uważam Wasze kundelki za gorsze. Wręcz przeciwnie, będę domagać się, aby traktować je na równi z „psią arystokracją”. Jeśli dopatrzycie się tu krytyki Waszych poczynań, pamiętajcie, że nie potępiam ludzi, lecz co najwyżej czyny, które w większej części pochodzą z niewiedzy, a nie z wyrachowania.

Serdecznie zapraszam do współpracy hodowców, którzy prowadzą domowe, małe hodowle i są pasjonatami „swoich” ras. Będę faworyzować i zapraszać takie osoby, aby opowiedziały o życiu i wszelkich sprawach związanych z konkretną rasą. Ma to ułatwić czytelnikom wybór psa i hodowli, z jakiej zechcą go nabyć.

czwartek, 12 kwietnia 2012

Kojczykowe historie- Wczesna stymulacja neurologiczna.

Nie pisałam o tym wcześniej, ponieważ albo miałam za dużo do powiedzenia na tematy inne, lub po prostu z braku wolnej chwili wklejałam tylko zdjęcia, ale nasze maluchy nie tylko spędzają czas na relaksie i plażowaniu na ręczniczku. Od pierwszych dni, czyli od kiedy Mantra przestała jęczeć i zawodzić, jak wyciągaliśmy dzieciaczka na dwa metry od niej, pracujemy z każdym pieskiem osobno nad wczesną stymulacją neurologiczną.
Plażowanie wygląda tak:







Pisałam o tym w zeszłym roku, ale nie każdy pewnie dotarł do tamtego wpisu. Pozwolę sobie przypomnieć ten temat i pokazać na obecnych szczeniętach, jak to wygląda w rzeczywistości.


Od czwartego dnia po urodzeniu, nasze szczenięta poddawane są wczesnej stymulacji neurologicznej. System ten stosowaliśmy od zawsze, nie mając zielonego pojęcia, że tak się on właśnie nazywa i w dodatku działanie jego zostało udowodnione naukowo. Wyszło nam to samo z siebie, gdyż zawsze odchowujemy malce przy sobie. Siłą rzeczy przenosimy je z miejsca na miejsce, podtykamy pod cyce, bierzemy do rąk. Jak troszkę podrosną, nie możemy się oprzeć niewinnym, malutkim zabawom z tymi "interaktywnymi pluszakami". I co się okazuje? Realizujemy regularny program wczesnej stymulacji neurologicznej. Udowodniono bowiem, że wystawianie kilkudniowych szczeniąt na bodźce inne, niż mają przy mamie, znacząco wpływa na ich rozwój psychofizyczny. 
Malutki stres, jaki przeżywają, kiedy dotykamy części ich ciała, wpływa pozytywnie na układ hormonalny i nerwowy. Wydzielają się niewielkie dawki adrenaliny, które uodparniają maleństwo na większe sytuacje stresowe w przyszłym dorosłym życiu. 
Maluchy, poddawane wczesnej stymulacji, lepiej się rozwijają, osiągają lepsze wyniki w przyszłym szkoleniu, wykazują stabilniejsze zachowanie w prawdziwych sytuacjach stresowych, jakie czyhają na nie w dorosłym życiu. Proces ten można porównać do wprowadzanej jakiś czas później socjalizacji i uodparnianiu psiaków na przedmioty, dźwięki, nagłe wydarzenia.

Tyle teorii, która wynika z naukowych badań. A w praktyce? No cóż, mogę tylko powiedzieć, że psiaki z naszej hodowli są prymusami w psich przedszkolach i w szkołach. Jestem pewna, że to nie jest przypadek i że to, co robimy z nimi od pierwszych dni ich życia oraz zaangażowanie właścicieli, ma znaczący wpływ na ich późniejsze wyniki.

Takie "zabawy" możliwe są tylko w małych domowych hodowlach, gdzie właściciel może poświęcić szczeniętom 90% swojego czasu w ciągu doby.

Wczesna stymulacja neurologiczna trwa początkowo kilka sekund, gdyż pracujemy na bardzo młodym, wrażliwym organizmie. Zbyt długie narażanie pieska na stres może przynieść odwrotny skutek. Nie działa tu zatem zasada-im więcej tym lepiej, ale krótko i regularnie, nie częściej, jak raz dziennie.

Pieski są zabierane z kojczyka pojedynczo. Dotykamy łapek i innych części ciała. Potem stawiamy pieski na podłożu o różnej fakturze. Podobno też powinno się stawiać je na moment na zimnym mokrym ręczniku. Nie odważę się tego robić, ponieważ zaziębienie takiego maluszka może skończyć się tragicznie. To jest przykład tego, aby nie trzymać się ściśle instrukcji książkowych, tylko włączyć samodzielne myślenie i zdrowy rozsądek przy tego typu czynnościach.


Dotykanie przedmiotem obcym przestrzeni między paluszkami

Unoszenie pieska w pozycji na grzbiecie i kołysanie na lewo i prawo.

Unoszenie pieska do pozycji pionowej

Przechylanie główką w dół

Mizianie, smyranie tu i ówdzie :-)

Kontakt pieska z różnym typem podłoża


A przytulanek to ja nigdy im nie żałuję, oczywiście w granicach rozsądku, bo to nie jest zabawka.

Bardzo cierpliwym modelem na potrzeby tej sesji zdjęciowej był piesek czerwony- Izer Melody.

6 komentarzy:

  1. Tłuściutki, jest co trzymać, a stworzonko zaledwie półtora tygodnia sobie liczy:)
    Cieszę się, że będę miała jednego z prymusów:)Fajnie, że mają taki fantastyczny żłobek tuskulański.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Proszę pamiętać, że napisałam: "...i zaangażowanie właścicieli" :-) Wydajemy pieska z potencjałem, a jak zostanie wykorzystany, na to nie mamy już wpływu.
      Wierzę, że będzie super :-)

      Usuń
  2. Pamiętam te stymulacje z zeszłego roku. Pewnie dość intuicyjnie wpadliście na te pieszczochy i mizianie - to tak wychodzi samo przez się , chyba trudno mieć szczeniaczki i ich nie dotykać, nie podnosić.

    Ale skoro ludzkie dziecko, bez dotyku choruje i nawet umiera, to dla pieska też musi to być ważna kwestia. Nawet jeśli matka je dotyka, to ludzki dotyk pewnie ma wpływ na jego rozwój.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Otóż uwierz mi, że są hodowle kojcowe, gdzie szczenięta wcale nie mają kontaktu z człowiekiem. Ludzie po wzięciu takiego dzikuska, wydają majątki na behawiorystę, który wyprowadzi psiaka z traumy.
      Nasze szczenięta przeżywają ledwie malutki stres w nowych domach. Generalnie, niemal od razu czują się, jak u siebie.

      Przygotowujemy psy do życia pośród ludzi. To ludzie mają stanowić jego stado. Szczenię bez dotyku matki nie przeżyłoby nawet doby. Bez człowieka przeżyje, ale będzie reagował na ludzi strachem lub agresją. Kontakt od urodzenia z człowiekiem odczula psa na tego typu zachowania.

      Usuń
    2. Jeśli istnieją takie hodowle, to jest to bardzo przykre. Pisałam to na podstawie znajomości siebie, nie wyobrażam sobie, bym mając małe pieski (czy kotki) nie dotykała ich, nie miziała i nie brała na ręce. Jeśli są ludzie rozmnażający zwierzęta, a posiadający takie podejście to bardzo szkoda. I warto o tym pisać.

      Usuń